बुधबार, असोज १४, २०७७
मा प्रकाशित
0
Shares
कोभिड–१९ महामारीले शिक्षकहरूलाई ‘हामीले शिक्षण सिकाइका लागि अपनाउँदै आएका विधि र प्रक्रिया मात्र पर्याप्त रहेनछन्, अन्य थप सहयोगी प्रक्रिया पनि आवश्यक रहेछ’ भन्ने महसुस गराएको छ। वर्षौं विद्यार्थीलाई पढाएर कपाल फुलाएकालाई पनि समय र परिवेश सान्दर्भिक शिक्षण सिकाइ गर्न अझै सिक्नुपर्ने रहेछ, प्रविधिमा समेत क्षमता बढाउनुपर्ने रहेछ भन्ने सोचको विकास गराएको छ।
लकडाउनका बेला शिक्षकका केही पेसागत संस्थाबाट आफ्ना सदस्य शिक्षकलाई शिक्षण सिकाइमा सूचना प्रविधिको प्रयोग, विद्यार्थी मूल्यांकन, बालमैत्री शिक्षण सिकाइ, पाठ्यक्रमको प्रयोग जस्ता विविध विषयमा क्षमता विकास गराउने प्रयास भए। सरकारी निकायको तुलनामा पेसागत संस्थाहरू ‘जुम’ र ‘गुगल मिट’का माध्यमबाट छलफल, अन्तक्र्रिया गरी आफ्ना सदस्य शिक्षकको क्षमता विकास गराउने मामलामा अगाडि देखिए। पेसागत संस्था बीचमा एक किसिमको सकारात्मक प्रतिस्पर्धा पनि भयो। शिक्षकले सिकेका यी सीप आगामी सामान्य अवस्थामा पनि शिक्षण सिकाइलाई प्रभावकारी पार्न कामयाबी हुने छ भन्ने विश्वास गर्न सकिन्छ।
यस अवधिमा केही शिक्षक र पेसागत संस्थाहरू साँच्चै निदाएनन्। कोभिड महामारीमा पनि कसरी शिक्षण सिकाइलाई निरन्तरता दिन सकिन्छ, कसरी आफू र आफ्ना संस्थाका सदस्यको क्षमता वृद्धि गर्न सकिन्छ, कसरी बालबालिकाको सिकाइलाई निरन्तरता दिन सकिन्छ भनेर लगातार लागिरहे। स्थानीय तहले पूरक विधिहरू प्रयोग गर्दै बालबालिकाको सिकाइलाई निरन्तरता दिने काममा लाग्न अनुरोध गर्दा केही शिक्षकले ‘सरकारले सार्वजनिक बिदा दिएको छ, त्यसको उपयोग गर्ने आफ्नो अधिकार हो, हामीले थप सुविधा के पाउँछौँ ?’ भन्दै सिकाइको कुराबाट टाढा रहने प्रयास मात्र गरेनन्, सिकाइलाई निरन्तरता दिन प्रयास गर्ने शिक्षककै विरुद्धमा समेत लागे। सूचना तथा सञ्चार प्रविधिको प्रयोग गर्ने शिक्षकलाई फेसबुके भनेर लाञ्छना समेत लगाए। जसले गर्दा समुदाय र अभिभावकले ‘कोे बालबालिका र समाजप्रति साँच्चै जिम्मेवार ? को गफ गर्ने जागिरे प्रवृत्तिको ?’ भनी छुट्ट्याउने र संकटका बेला त्यस्ता शिक्षकको भित्री नियत बुझ्ने मौका समेत पाए।
समुदायलाई सचेत पार्न, कठिन अवस्थामा बालबालिकाको सिकाइलाई निरन्तरता दिन, बालबालिकाको सिकाइमा अभिभावकको भूमिका वृद्धि गर्न शिक्षकसँग सूचना र प्रविधिको ज्ञान आवश्यक रहेछ भन्ने अहिले धेरैलाई महसुस भएको छ।